Πόσο μάς προσδιορίζουν οι αποφάσεις στις οποίες καταλήγουμε; Και τι αφήνουν πίσω τους οι ανεκπλήρωτες προοπτικές;
Ακούμε συχνά τις εκφράσεις: « Δεν ξέρει τι τού γίνεται» ή « Σε αυτήν την ηλικία και ακόμη δεν έχει ιδέα τι θέλει» και πολλά παρόμοια. Αν αυτές οι φράσεις σάς φαίνονται οικείες, ΜΗΝ ΠΤΟΕΙΣΤΕ! Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…Τι θέλω να πω; Καιρό τώρα προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι καλύτερο να έχεις μπροστά σου καμιά δεκαριά προοπτικές να επιλέξεις ή μία μόνο, που αναπόφευκτα θα ακολουθήσεις, κάτι το οποίο, βέβαια, σπάνια συναντούμε στη ζωή μας, αλλά σίγουρα σε βγάζει από τον κόπο, την αβεβαιότητα, το φόβο αλλά και την υστερία κάποιες φορές της επιλογής.
΄Εχετε σκεφτεί ποτέ πως μια προοπτική που τελικά μετά από οδυνηρή προσπάθεια φτάσαμε σε σημείο να απορρίψουμε απασχολεί το μυαλό μας πολύ περισσότερο από εκείνη στην οποία καταλήξαμε; Σίγουρα κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί στο στάδιο της απόφασης, ωστόσο πολύ συχνά η δύναμη της αμφιβολίας μάς ωθεί στην ίδια σκέψη και σε πολύ μεταγενέστερο στάδιο. Μήπως κάναμε τη λάθος επιλογή; Μήπως αποκλείσαμε κάτι που μακροπρόθεσμα θα είχε μεγαλύτερα οφέλη ενδεχομένως για μας; Μήπως έπρεπε να το ξανασκεφτούμε; Μήπως, μήπως, μήπως;
Αναμφίβολα, όλοι έχουμε δικαίωμα στην αμφιβολία και αυτό το ίδιο συναίσθημα είναι που μάς κρατά και σε εγρήγορση, ώστε να μην επαναπαυόμαστε στις ίδιες επιλογές κάθε φορά που θα χρειάζεται. Είναι, όμως, φορές που αυτά που δεν τυγχάνουν της επιλογής μας γίνονται ενοχλητικές παρουσίες στην καθημερινή μας ζωή. Δηλαδή, είναι πολύ πιθανό στην πρώτη δυσκολία που θα συναντήσουμε να σκεφτούμε αβασάνιστα: «Κι αν είχα επιλέξει το άλλο;» Και η ίδια πράξη μπορεί να παίξει σε επανάληψη δίχως διακοπή αμέτρητες φορές.
Κανείς δεν μπορεί να μάς δώσει την απάντηση και αυτό που ίσως βοηθά κάπως την κατάστασή μας είναι η απλή πραγματικότητα: Κανείς δεν μπορεί να μην ανατρέξει σε όσα αναγκάστηκε να μην επιλέξει। Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σηματοδοτούν την προσωπικότητά μας καταστάσεις, στις οποίες δε βρεθήκαμε και επιλογές, που σε τελική ανάλυση δεν κάναμε, ωστόσο αυτές βρήκαν τον τρόπο τους να «κατασκηνώσουν» στη ζωή μας. Γι’ αυτό, τυχαίνει να έχουμε συνδυάσει ανθρώπους με πράγματα που δεν έχουν κάνει πολύ περισσότερο από εκείνα που στην ουσία έχουν κάνει. Βεβαίως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ισχύει η βασική αρχή του ποινικού δικαίου, πως πράξη πέρα από ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί και η παράλειψη. Και πάλι όμως, αυτό δεν μπορεί να μάς γλιτώσει από την αβεβαιότητα για αυτά που τελικά διαλέξαμε. Ίσως, λοιπόν, οι μη επιλογές μας να στιγματίζουν περισσότερο την προσωπικότητά μας σε σχέση με τις τελικές πραγματικές. Οπότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε το ρίσκο της ( δήθεν) επιλογής…
Lisa
