Μέχρι πριν λίγους μήνες δεν είχα ιδέα για το τι πρόκειται κι αν όντως υπάρχει γύρω μας. Τώρα παρατηρώ ότι υπάρχει σχεδόν παντού. Οι τιμές αυξάνονται συνεχώς, οι μισθοί μειώνονται, οι απολύσεις αυξάνονται, επιχειρήσεις κλείνουν.
Άνθρωποι που είχαν κάποιο μαγαζί, μια οικογενειακή επιχείρηση, ή ήταν υπάλληλοι σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση βρίσκονται τώρα άνεργοι ψάχνοντας να βρουν μια δουλειά για να θρέψουν την οικογένεια τους. Πόσο όμως είναι εύκολο να βρει δουλειά κάποιος που έχει ήδη πατήσει τα 40-50; Από την μια, ενώ κατέχουν εμπειρία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στον κλάδο τους από κάποιο ιδιώτη, χωρίς το κόστος της εκμάθησης του αντικειμένου, από την άλλη όμως, ο μισθός τους σαφώς θα ήταν και μεγαλύτερος από κάποιον νεαρότερο.
Μήπως οι νέοι είναι πιο ευνοημένοι;
Αντιπροσωπεύοντας την γενιά μου θα μπορούσα να πω ότι ο μόνος λόγος που υπάρχει κάποια εύνοια είναι το γεγονός πως έχουμε ακόμα μέλλον μπροστά μας και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για την οικογένεια μας. Το τώρα όμως δεν θα το χαρακτήριζα ευνοημένο.
Μεγαλώνουμε έχοντας σαν πρέπει να σπουδάσουμε ώστε αφού πάρουμε το πτυχίο μας να βρούμε μια καλή δουλειά. Τελειώνοντας τις σπουδές μας (με τρόπο που όλοι γνωρίζουμε και δεν χρειάζεται να σχολιάσω παραπάνω) συνειδητοποιούμε πως, εκτός του ότι ένα πτυχίο δεν αρκεί και πως χρειάζονται άλλα πόσα πιστοποιητικά, δεν υπάρχουν δουλειές. Οι περισσότεροι καταλήγουμε να δουλεύουμε σε καφετέριες, εστιατόρια μπαράκια ή ως υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων ελπίζοντας να βρεθεί στο μέλλον μια δουλειά που να ανταποκρίνεται στο αντικείμενο των σπουδών μας. Είναι γνωστό δε, πως αρκετοί μένουν άνεργοι, καθώς η ζήτηση για εργασία είναι μικρή, ζώντας με τον μισθό των γονιών τους.
Θέλω να εκθέσω ένα εξής ερώτημα:
Πως θα μπορέσω να αγαπήσω αυτόν τον τόπο, ο οποίος μου κόβει τα φτερά για το μέλλον μου;
.......
Νοσταλγώ τις μέρες που ήμουν παιδί, εκείνες τις μέρες που έπαιζα ανέμελα...
Fairy
